Biricik Dayıcığım!

 

Kesik bir fotoğraftan çağırılan bir çocuğun

Koşar adım hayat denen bu zulmete

Hiçbir şeyi olmadan geldi

Hiçbir şeyi kalmadan

gitti.

Bu sefer ilk kez 

şimdilik

Çağırmadı yeğenini.

Zalim bir şüphe bıraktı ardında

Haykırdı, gördüm bu dünyayı

Bir amentü etmez ne kadar ye’s varsa

Kimsenin dünyadan zerre getirdiğini 

 görmedim

Öyleyse gelin gelenin dönmediğine

Yüzümüzü dönelim, Allah’a.

Yaşarken o benim özüm gibi manalı

Konuşurken hoşgörülü

Dışardan heybetli ve vakarlı

Debelenen bu dünya hengamesinde

Hiç kalp kırmadı.

 

Gençti söz ona verildiğinde

Okul birincisiydi

Topraktan sıyrılırcasına

Çöle dönmüş bu masivada

Olur da ufacık bir zerrede

Hakkım kalır diyerek

Ticareti seçti

Sünnettir dedi tebessümü en kötü anında dahi

Eksik etmedi

Onunla konuşmak

Müreffeh yarınlar gibi,

Ekmek gibi, su gibiydi.

Sekiz yıl

  aç, susuz, hastane dimağında

 

Hepsini toplasan sekiz etmezdi

Dünyalık yaşantısı.

Otuz beş demedi.

Beni kendine,

 bense kendimi ona benzetirdim.

Müslümanların haline bak! dediğinde

Gençti.

Hiç yaşlanmadı!

Müslümandı.

Harekete geçmek istiyordu.

Ve hala geçtiğimiz gün

Aramızdaydı ve

Müslümanlara bak! Diyordu

O, davasıyla Müslümandı.

 

Kırmadan, dökmeden adım atmaya çalışırdı da

Adımlarına illeti engel oldu

İnşallah kalkacağım göreceksin

 birlikte çalışacağız derken muhayyelesinde

 

Gazze’dekilere bakıp utanmıyor musunuz?

Diyordu.

Her anımda yanımdaydı.

Bir an yalnız bırakmadı.

O gitti.

  ben kaldım

 

Biricik dayıcığım,

Rabbine kavuştu.

Rabbim onu rahmetiyle kuşatsın.

Eğrilmeden, dimdik kalabilmeyi

Son kez

Gösterdi.

Ve

gitti