İki İki!

 

18.10

Benden bu kadar!

Diyerek yeisle iç çektiğim

Bu çağdan

Reddiyemi yedim, bu yaşımda.

En iyi oyununu sergileyenlerle düşman oldum,

Sözlerimi yanlış ezberlememdi sebebi.

Yine o sahne merdiveninden düştüm

Bir tek adım kaldı bende.

Sokak torbalarından ceset topladım,

Ruhsuz kimselerle yaşıyorum yine

Bir telkin gibi kaçtığım heveslerim

Saklanan sırlarla bir koşuya kalktılar

Yakalayamayanlar düşman kesildi,

Yine lanet edilen biri oldum o sahnede

Yalnız, bir şey öğrendim kalıntı yazıtta

Adım kadar büyük bir mesken varmış,

Henüz adım atılmamış…

Cümlelerse maskeli,

Zulme atılan kahkahalar

Ertelenen oyunlar

Ve yırtılmış antlaşmalar…

Üç heceli sıfatlar, koca adamlar

Savunma bekliyorlar, atak için

 

Artık bedelsizce şiir okuyanlar da kalmadı.

Hala bu çağ düzelir sananlar

Evvel zamanda kaldılar.

Tükenen umutların arasında çizildi

Tabloları…

Ruhlar sahte kaldı, bedenler sahipsiz

Nice sırlara sahiplik eden düşünceler

Topraklara lanet eden mısralarla

Ölüme kirleriyle koşanlara

Kirli kefeni aratıyorlar

Alkıştan kaçanlar, solmuş papatya demeti

İğrenilen bir çağ da kalmadı artık!

Kim olduğumuzu hatırlatmaktı görevim,

   başaramadım…

Şelaleyi de durduramadım sahi,

Yine boşa çıktı çabalarım,

Sahipsiz kimliklerle..

 

Ve hala en sevilen sanatçı sarhoş

Yanlış resimleri satın aldı sırlarım

Pazarlık yok!

Bugün yirmi iki yaşındayım…

 

Bir adım uzaklığın, ne kadar büyük olduğunu

İçine şehirler, sesler ve hatta şiirlerin bile sığdığını

Bugün

               öğrendim.